Dagboek van een ex-topsporter!
8. Gelul
Ik kan dezer dagen beter lullen dan lopen. Regelmatig word ik gevraagd om een lezinkje te geven of te zetelen in een forum.
Laatst nog voor een groep recreanten die naar New-York gaan om de marathon te lopen. Ik mocht komen vertellen over mijn ervaringen toen ik er in ’96 liep (52e plaats in 2h30’, eerste Beneluxer).
De week daarna werd ik gevraagd om een forum rond de 60km van Texel, die ik 3 maal gelopen heb, op te luisteren ergens in Nederland voor een 100-koppig publiek. (Winst in 2005 -3h59’ en 2009 – 4h10’, opgave in 2007)
Het gaat me goed af, dat zeveren en leuteren. Wat er in België of Nederland ook maar rond ultralopen gebeurt, telkens word ik opgebeld of gemaild met de vraag of ik wil participeren.
Vorige week nog, zat een Nederlandse documentairemaakster bij ons aan tafel, speciaal van Haarlem naar Mortsel gereden omdat ze een documentaire over de Spartathlon wil maken. Ook al heb ik hem nog nooit gelopen, toch willen ze er mijn mening over weten.
Tempomaker, ook zo’n leuke taak. Eerst in Eindhoven, dan in Lekkerkerk. Ja beste mensen, Lekkerkerk bestaat echt. Het is geen stadje uit een film van Shrek, maar een dorpje ergens in Nederland met heel mooie natuur.
Over beide marathons heb ik een stukje gemaakt dat u nu kan lezen.
Yakitori & The Sushi's
Neen beste lezer, dit is niet de nieuwste popgroep uit Japan. Evenmin de naam van de Sumoworstel Dojo van achter de hoek waar ik lid van ga worden.
Het is de naam van een Japans restaurant. Een Japans restaurant in Eindhoven.
Ik vermoed dat de sushi er overheerlijk moet zijn. Mijn vermoeden berust op de aankleding van de gevel en de welluidendheid van de naam. We liepen er toevallig voorbij, mijn haasmaatje Benny en ik. Een doordeweekse zondag in Eindhoven waar we uit verveling en om thuis weg te zijn besloten hadden om een marathon te lopen. Voor mij geen probleem, ik loop marathons zoals ik van ondergoed verander, tegenwoordig één per week. Voor mijn vriend Benny ligt het verhaal lichtelijk anders. Eens om de zoveel jaar legt hij een enorme energie aan de dag en probeert hij tussen alle geplogenheden van werk, gezin en voorzitter zijnde van allerhande obscure clubjes, zichzelf klaar te stomen voor een 42er.
Benny en ik zijn vrienden van de goede soort, daarmee bedoelend dat we zeer goede vrienden zijn met een groot wederzijds respect en het protocol van zo’n vriendschappen vereist een beetje werk onder de vorm van hazen. Voor de leken in de marathonsport licht ik even toe. Iemand verkiest er voor zijn lichaam gedurende 42km naar de kl…filistijnen te lopen en engageert daarvoor een zeer goede vriend om dat samen te doen. De sport bestaat er dan uit om als eerste gesloopt de eindmeet te overschrijden in een vooraf afgesproken tijd. Bij minder goede vrienden legt de haas, of eerbiedig verandert, de tempomaker, maar een deel van de afstand af en dit tegen betaling. Bij zeer goede vrienden, waarvan Benny en ik dus deel uitmaken, wordt dat gratis gedaan voor heel de afstand. Vriendschappen worden duur betaald en kosten bloed, zweet en tranen. Je kan maar een goede vriend hebben die marathons loopt, zeg ik dan.
Niet van enige loyaliteit gespeend zijnde en tevens als morele steun, en eerlijk gezegd bij gebrek aan een eigen schema, deed ik ook het grootste deel van Benny’s trainingen mee, want goede vrienden zijn zoals verre buren, ze wonen niet ver van elkaar, alhoewel ik nu voel dat ik het spreekwoord geweld aan doe, maar het heeft geen marathon volbracht zoals wij, dus ook geen bal te zeggen. (alsof spreekwoorden een eigen leven leiden);
Soit, uit het samen trainen kon afgeleid worden dat Benny een zware marathon zou tegemoet gaan want een gezonde indruk werd er niet gegeven aan hem. Lichamelijk haperde er af en toe iets, (geestelijk al altijd want als je jezelf 42km te pletter wilt lopen, dan scheelt er wel iets je bovenkamer), maar ook bloed en ingewandengewijs verliep het niet zoals het zou moeten in een gedegen marathonvoorbereiding. Om een lang verhaal kort te maken en jullie lezer niet verder te kwellen met het gezanik over hoe zwaar alles in het leven van een marathonloper is, werd besloten om het schema van twee-uur-veertig op de marathon aan te passen naar twee-uur-tweeenveertig. Een schamele twee minuten zult u zeggen. Wat is nu twee minuten op tweeënveertig kilometer. Voor een marathonloper is dat een mensenleven.
En daar liepen we dan in, in een straatje in Eindhoven, vijfenveertig minuten voor de eigenlijke marathon. Ja, want tweeënveertig kilometer lopen is niet genoeg, we doen graag belachelijk en lopen daar voor nog even wat kilometers. Na een kwartiertje deden we wat, zoals we dat in het Antwerps vakjargon plachten te zeggen, doubelékes of rollingskes. Ook hier is enige toelichting voor de leken onder ons van belang en op zijn plaats, alhoewel dit gezeik waarschijnlijk nooit door leken wordt gelezen want het gaat niet over voetbal of wielrennen. Doubelékes zijn korte versnellingen die je na je opwarming doet om je hartritme wat op te drijven en je spieren te prikkelen, alhoewel ik mezelf afvraag wat er na 25 jaar lopen nog te prikkelen valt. We doen het eigenlijk en eerlijk gezegd gewoon omdat het bij de routine hoort en een deel van het ritueel is.
En het was tijdens zo’n doubeléke beste lezer dat mijn oog viel. Natuurlijk niet letterlijk want eenogig een marathon lopen is geen sinecure, het zou nochtans onze prestatie wel nog meer glans geven. Mijn oog viel dus op het Japans restaurant met de tot de verbeelding sprekende naam Yakitori & The Sushi’s en terwijl ik er voorbij liep zag ik mezelf in mijn fantasie liggend aan een tafel een stuk rauwe vis door de strot duwen. Niet bevorderlijk voor je concentratie voor een marathon.
Er gaat een tijd komen dat marathons lopen niet meer aan ons besteedt gaat zijn. Dat Benny en ik, goede vrienden als we zijn, uit verveling en om thuis weg te geraken naar Eindhoven rijden. Niet om onze fel getergde botten en spieren voor twee uur en ne paardenscheet over de Eindhovense macadam te zeulen maar om samen in Yakitori & The Sushi’s liggend aan een tafel rauwe vis door onze strot te duwen, terwijl er een bende onnozelaars voorbij het raam lopen hun lichaam voor 42 kilometers naar de kl….filistijnen lopend.
Epiloog:
Benny liep een zeer verdienstelijke 2h44’ in een race waar we al heel snel een groepje hebben laten gaan om ze later weer één voor één op te rapen. Het onvoorstelbare is dat we in zo’n grote marathon bijna gans de tijd alleen met z’n tweeën hebben gelopen.
“Geklopt” door een bokser!
Na wat aangemodderd te hebben na mijn tempowerk in Eindhoven was ik van zin om me weer even te herpakken omdat ik toch zo graag op 14 november de 50km van Deventer wil lopen.
Als kersvers marathonplus gastlid, gecoacht door de organisator is het moeilijk wegblijven daar. Trouwens wat moet een mens op een zondagmorgen om 8 uur anders doen?
Dus vandaag stond er in het Mortselse waar ik woonachtig ben een lange duurloop op het programma, die ik rond 14,5 a 15km/h wilde afwerken. Alles zat goed ingeprent in mijn hoofd, ware het niet dat ik deze week een aanstekelijke mail kreeg van, en zo gaat ie voor mij voor de rest van mijn leven genoemd worden, enthousiaste Wim (Nobel). Of ik niet effe over en weer wou rijden naar Lekkerkerk om een natuurmarathon te lopen. Het is maar 100km van je deur. Bwah, dat waren afstanden die ik vroeger vlotjes liep. Ik moest toch trainen en ik ben al voor minder verder gereden. Ik bleef bij het plan om aan 15/h te lopen en misschien de laatste 5 iets harder te gaan. Tevens de fantastische natuurmarathon van Geldrop indachtig waar ik vorig jaar veel leute had gehad, kon dit ook niet misgaan.
Net iets te laat aangekomen door wegwerkzaamheden en alweer een tilt geslagen GPS, kom ik aangestormd op het secretariaat waar alles netjes klaarligt zoals afgesproken. Daar hou ik dus van, mensen die hun woord geven en het ook houden. Met nog een kwartiertje voor de start kom ik Pascal De Nord tegen, de ultralopende ex-bokser die een thuismatch loopt. Een verkennend gesprek met hem leert me dat ie vandaag graag wil winnen en het parcoursrecord van Jeroen (Romeijn, vorig jaar winnaar in 2h45’15”) naar de Filistijnen wil lopen.
Daar stond ik dan voor de hartverscheurende keuze. Loop ik mijn gepland tempo, met het gevaar alleen te moeten lopen (en dan had ik beter in Antwerpen gebleven) of help ik Pascal zijn doelstellingen te bereiken?
We vertrekken sneller dan gepland want vanaf 30 wordt het zwaarder en gaan we tempo verliezen door de omloop, Pascal had me dat gezegd. Tevens is er een nieuw stuk ingestoken, niet om het ons gemakkelijker te maken, eerder andersom. Sowieso loopt Pascal dan een nieuw parcoursrecord, want de omloop is aangepast, maar we gaan voor de eer.
Tot aan 30 hadden we een vlot loopje, met hier en daar wat geaccidenteerde wegen, maar niets dodelijk. Maar tussen 30 en 37 kregen we een ware cross voor de voeten geschoven.
Weilanden zonder weg, graszoden waar de benen bijna op gebroken werden, zeiknatte voeten, bochtenwerk en verzuring alom. Maar we wisten het, het hoorde er bij en het maakte deze marathon weer tot een unieke ervaring die ik ten stelligste aanbeveel. Fanfares en djembéspelers in een schuur waar we doorliepen, raasden onze netvliezen voorbij. De idee om de laatste 5km even vlotjes aan te zetten zat nog wel even in onze (of althans mijn hoofd) maar aan de 37e km wilden onze benen niet meer meegaan in dat plan. De afspraak die ik met Pascal voor de wedstrijd had gemaakt, en ik hou van mensen die hun afspraken nakomen (dus van mezelf), werd gerespecteerd. Pascal won in een nieuw parcoursrecord. Heel Lekkerkerk was gelukkig, Pascal was gelukkig, de organisatie was gelukkig en ik….tja, het was heel lang geleden dat ik een zo gelukzalig gevoel na een marathon had, en als ik dat zeg dan betekent dat toch iets.
Jeroen, beste vriend. Het spijt me dat ik jouw vriend en trainingsgenoot zover heb gekregen om jouw naam van de tabellen te laten lopen, maar moest het omgedraaid geweest zijn, dan had ik het voor jou ook gedaan.
Iets wat we na de wedstrijd weliswaar over het hoofd hebben gezien is de sanitaire stop van Pascal. Dat kostte hem die tijd onder de 2h44’. Je moet dringend lopend leren plassen vriend, ik wil je daar nog les in geven.
Wim, ik wil bij deze jouw en je familie veel sterkte wensen in de moeilijke tijden die je nu beleeft. Mijn gedachten zijn bij jullie.
Bij deze de reactie van Jeroen, mailsgewijs:
Beste Marc Papa,
Marc Papanikitas
Vorige publicaties :
5. Lenen bij B is lenen bij een vriend
3. Wil u even naar onze studio in Amsterdam komen …………