Dagboek van een ex-topsporter!
4. The Shadow!
Ik kom hem regelmatig tegen in mijn park. Bijna altijd op zondagmorgen, dan verschijnt hij ergens in de groep. Vroeger regelmatig rond vijf uur als ik op weg van Mortsel naar mijn park liep kruisten onze paden elkaar ook. Dat gaat al zo de laatste vijftien jaar.
Hij loopt wat gebogen, een beetje gedeukt, ik noem hem af en toe de kreupele, en hij heeft last van een gigantische overpronatie aan beide voeten. Als grap zeg ik regelmatig tegen hem dat hij zijn voeten best kan gaan laten “centreren” bij de vélomaker achter den hoek.
Met de juiste outfit aan zou hij zo kunnen meespelen in één of andere piratenfilm, een verfrommeld gezicht en een neus die zo haaks staat alsof hij in de diepe kerkers van één of ander duister slot fameus gefolterd is zijnde het reukorgaan urenlang tussen een bankvijs gedraaid te zijn geworden.
Steeds heeft hij het beste van het beste aan, wat betreft loopplunje maar ook wat schoeisel behelst en hij werkt op een bank- het één heeft weliswaar niets met het andere te maken.
Iedereen kent hem in het park en de bijnaam The Shadow is dan ook door de vele parklopers unaniem gekozen als totem voor deze vreemde figuur.
Vermits ik de meeste parkkilometers heb van alle atleten die ooit in dit park gelopen hebben, daarom noem ik het ook mijn park, en omdat mijn loopprestaties door iedereen gekend zijn, word ik sowieso deelgenoot gemaakt van alle geheimen en roddels die in omloop zijn in dit prachtig stukje natuur midden in Antwerpen.
Alleen wist ik tot voor kort niet waarom The Shadow, The Shadow werd genoemd.
Het was een beetje gênant dit te moeten vragen aan deze of gene loper, teneinde een stomverbaasde blik te moeten aanschouwen, zo van: “hé makker, wat voor een vraag stel jij nu weer? Iedereen weet toch waarom The Shadow, The Shadow wordt genoemd en jij moet dat zeker weten, want jij weet alles”
Op een dag werd het me toch teveel, ik trok mijn stoutste schoenen aan en stelde de wat onkiese vraag tijdens een gezamenlijk duurloopje waar the Shadow geen deel van uitmaakte.
Ik had het kunnen weten natuurlijk, de dwaze blikken gingen mijn richting uit en ik voelde dat mijn plaats in de hiërarchie met tien treden zakte.
In een zweem van medelijden waagde een overmoedige met het gevaar zijn plaats in de roedel volledig te verliezen mij het Shadowverhaal uit te leggen.
“meestal verschijnt hij vanuit het niets in de groep, sleurt dan het hele veld naar de filistijnen en verdwijnt weer zoals hij verschenen is”
Dat ik daar zelf niet ben opgekomen, godverdomme. Mijn reputatie naar de verdoemenis vanwege onattent gedrag.
Vandaag kwamen we elkaar weer tegen, The Shadow en ik, we liepen samen een eindje op. Hoewel, lopen was veel gezegd. Hij strompelde gelijk een oud strijkijzer. Het was lang geleden dat we elkaar nog gezien hadden. Hij was weer zijn cynische zelve, uitvarend tegen alle vetbuiken die denken dat ze kunnen lopen, de pottenstamper, de wielertoeristen enzovoort, ons vertrouwde gesprek dus. Waarschijnlijk was dat ook de reden waarom hij niet zo goed lag in de groep. Dit en natuurlijk zijn drang om iedereen ongevraagd te pleuris te lopen. Vermits ik de enige was die dan lekker meekon genoot ik zijn respect.
Ik verbaasde me erover dat we elkaar zo lang niet meer gezien hadden.
“ach, het gaat niet meer, dat lopen. Fietsen wel, tochten van zestig of zeventig kilometer tegen vijfendertig kilometer per uur gemiddeld, en ik rij verdoemme al die toeristen mé hunnen sjieke vélo dernogaf, ze moesten zich schamen!”
Ik gokte naar zijn leeftijd, “drieënvijftig of vierenvijftig? “
“Eenenzestig” zei hij.
Toen ik weer alleen naar huis liep verscheen het schaamrood op mijn gezicht.
Elkaar al vijftien jaar tegenkomen tijdens het bedrijven van een gezamenlijke passie. Waanzinnig veel uren met elkaar gespendeerd hebbende en tot de ontdekking komen dat je elkaar amper kent.
Misschien ben ik toch iets te fanatiek meet atletiek bezig geweest!
Marc Papanikitas
Vorige publicaties :
3. Wil u even naar onze studio in Amsterdam komen …………