Dagboek van een ex-topsporter!
3. Wil u even naar onze studio in Amsterdam komen …………
Het was paasvakantie, alle kinderen hadden we uit het huis gewerkt, lang leve de vrijheid.
Mijn vrouw pakte zo snel ze kon de telefoon en belde naar een hotel aan de kust waar we twee dagen konden genieten van elkaars aanwezigheid, het strand, de zee en een miljoen luid Fransprekende bourgeois met grote BMW’s .
Nadat we allebei onze training hadden afgewerkt wandelden we de promenade af in Nieuwpoort en wis en waarachtig, daar trilt de gsm in mijn binnenzak.
“Goeiemiddag meneer Papanikitas, het is hier Koos blablabla….van het programma De Wereld Draait Door. U bent toch die bekende ultraloper, niet?” nadat ik aarzelend bevestigd had, ik wil me stilaan terugtrekken in de anonimiteit, ging de onfortuinlijke Nederlander verder. “Prins tralalala…..van Nederland heeft een marathon in Antartica gewonnen en onze Minister van Buitenlandse zaken heeft een marathon in Afghanistan gelopen. U hebt toch ook al van die extreme zaken gelopen, de grottenmarathon en zo, is het niet? Dus u bent expert en we zouden graag willen dat u vanavond even naar de studio in Amsterdam wil komen om in ons Prime Time programma uw expertise over deze toch wel uitzonderlijke prestaties aan te wenden”
Er is een tijd geweest waarop ik direct na zo’n telefoontje de wagen in sprong en standé pédé de grens over reed.
“ Het spijt me meneer maar ik ben op vakantie met mijn vrouw, het is lang geleden dat we samen zonder kinderen nog eens weg zijn geweest en ik zie het niet meer zitten om 700km over en weer te rijden om te komen leuteren over twee mensen die ik van haar nog pluim ken. Trouwens in Nederland lopen genoeg ultralopers rond die het even goed kunnen uitleggen als ik.”
“Nou ja, maar u bent wel een vrij bekende atleet die het heel goed kan uitleggen. We weten dat u een boek hebt geschreven, kunnen we trouwens een gratis exemplaar krijgen”- “dat moet u regelen met mijn uitgever” zeg ik ertussen.- “en we zouden u toch graag in onze studio zien” probeerde de man vooralsnog.
Het pakt niet, ik weiger beleefd.
“Mogen we u dan nog eens terug bellen?”
“ Dat mag u altijd” reageer ik.
Even later zitten mijn vrouw en ik op een terras in de zon. Ik bel met mijn Nederlandse coach en vertel hem het voorval met de opmerking dat ik niet begrijp dat wanneer het over extreme zaken gaat men altijd bij mij terecht komt terwijl er genoeg atleten met meer ervaring rondlopen.
Ed zegt dat ik in Nederland nog steeds een hot item ben in de loopwereld en dat hij bijna dagelijks door deze en gene wordt aangesproken wat mijn persoon betreft. Leuk om weten, jammer maar helaas….pindakaas.
Even later een bericht van mijn uitgever. Hij was al gecontacteerd en vond het een gemiste kans. Het kon me geen reet interesseren. Ik zat met mijn vrouw in de zon, op een terras aan de zee, genietend van een koffie. Ik ben een ex-toploper………
…………en dat heb ik geweten want de wedstrijden die ik gepland had waren één na één een fiasco.
Na de 10 miles, waar ik blijkbaar 2e M40 was terwijl de eerste M40 na mij was aangekomen – iets met bruto en netto tijden, wat een belachelijk gedoe met die chips, vroeger kwam je aan en zij die achter jou waren, waren achter jou en daarmee basta- heb ik een aantal onderzoeken laten doen omdat ik al een tijdje kamp met adem tekort tijdens zware inspanningen. Ik blijk allergisch te zijn aan boompollen en andere zaken en heb inspanningsastma. Zaken die ik nog nooit in mijn leven heb gehad.
Nu loop ik rond zoals echte coureurs met een puffer in de hand en een doktersbriefje, alleen heeft het geen invloed op mijn prestaties, integendeel.
In Gistel, 50km. In de open polders. Stevige tot zeer krachtige zeebries en lichte regenval. 14°
Afspraak was: lopen aan 3’45” a 3’50”/km = eindtijd van 3h08’ a 10’. De coach staat aan de kant. Na 15km loop ik alleen aan kop op het schema voor onder het Belgische record (wat trouwens van mij is met 3h01’32”). Aan 25 passeer ik in 1h31’45”, voor een eindtijd van 3h03’30”. Daarvoor ben ik niet getraind. Aan 27 begint het te gieten, vijf minuten maar, en mijn olleke gaat open en toe, er verschijnen kiekeboebelen zo groot als paaseieren. Ik krijg een kroket, en het was geen garnaalkroket, wordt gepasseerd door de tweede en na 36km stap ik er uit. Dag ticket Ierland, ikke domme kloot. Gewoon luisteren naar de coach, hoe moeilijk kan dat nu zijn?
In Steenbergen, 6 uur. Weinig wind, lichte regenval, 14°
Afspraak was: lopen aan 4’10” a 4’15”/km = 84km. de coach loopt mee. Na 15km loop ik tweede aan het gevraagde tempo. Na 2 uur komt er een astmatische aanval, ik krijg weer geen lucht binnen, puf even. Na 3h30’ (50km) stap ik uit. Dit was mijn laatste 6 uur.
In Mol, interclub 5000m. zon, warm, winderig.
Afspraak was: geen, gewoon lopen en aankomen.
Met 10 anderen aan de start, sommigen zijn zonen van vaders waar ik vroeger de 5000m tegen liep. De openingskilometer gaat in 3’05”, alweer geen lucht, zwarte vlekken voor de ogen. Statistisch gezien, vergelijkend met de vorige wedstrijden mag ik op 4800m uitstappen.
Voorlaatste, een schande, een afgang voor de ogen van de oud-atleten die zich waarschijnlijk afvragen waarom ik dat nog doe. Het zal mijn laatste optreden bij de seniors zijn.
Volgende keer……tja, dat zien we dan wel weer!
Marc Papanikitas
Vorige publicaties :