Dagboek van een ex-topsporter!

 

2. In mijn hoofd loop ik nog

 

In mijn hoofd loop ik nog! Structuur, structuur en nog eens structuur.

 

“In mijn hoofd loop ik nog” Zei de Knip, wijlen Jan Knippenberg, in een interview terwijl hij door het raam van zijn huisje aan de vuurtoren in Texel staarde naar het strand waar hij samen met Ron Theunissen ontelbare kilometers heeft afgelegd. De kanker was hem toen al aan het verteren. Hij kon niet meer lopen, maar door naar het strand te turen en zich in te beelden dat zijn voetsporen eeuwige afdrukken in het mulle zand achterlieten had hij het gevoel dat hij nog liep. Ik ben er geweest, aan de vuurtoren, aan zijn huisje. Ik heb er gepraat met zijn zoon en vrouw. Ik heb zijn wedstrijden gewonnen. Ik heb zijn schoen, waarmee hij vanuit de Hoek Van Holland naar Stockholm is gelopen bij mij op de kast staan;

 

“Je staat weer zo scherp” wordt me de laatste tijd gezegd.

“ik train weer een beetje”

“ik dacht dat je gestopt was met lopen, hoeveel kilometers doe je dan weer per week”

“ach, de laatste tijd zit ik aan 150, maar allemaal rustige duurloopjes, meer niet” zeg ik bijna verontschuldigend.

 

Na een training op de piste kreeg ik volgende reactie: “ je was weer hard aan het lopen, is dat nog nodig nu je gestopt bent?”

“ik kan het niet laten, mijn lichaam schreeuwt om pijn te worden gedaan”.

Vanaf september tot half maart heb ik geprobeerd me in te werken in “het andere leven, het leven na de topsport” het lukt me niet. Ik loop verloren, ook thuis. De vrijheid waar ik dacht van te genieten is er niet. Ik kreeg ontwenningsverschijnselen, mijn lichaam was nog strammer en stijver dan voorheen, ik bleef even ongenietbaar als altijd.

Er moest terug structuur komen in mijn leven. Opstaan, werken, thuiskomen, gaan trainen, eten, nog wat bezig zijn en gaan slapen. Zondag een lange training, en terug wat snelle dingen doen. Een dikke zes weken ben ik terug gericht aan het lopen.

Mijn therapeute maakte zich zorgen toen ik haar vertelde wat ik aan het doen was, en ze mijn motivatie hoorde. Maar ook mijn vrouw heeft haar bezorgdheid geuit. “je bent weer bezig zoals vroeger” zegt ze dan. “je staat weer kort, ik hoor je weer snauwen naar alles en nog wat en je hebt weer een hekel aan de wereld”

Zelfs één van de sponsors waar ik bij stond voor ik vertrok in de 10 miles van Antwerpen, ja, ik heb ze weer gelopen die 10 miles, liet via mijn vrouw weten dat hij uit het gesprek met mij haalde dat ik weer de oude toer op ga en dat hij zich zorgen maakt. Vooral omdat ik erg gepikeerd was omdat ik in Antwerpen geen laag startnummer had gekregen in tegenstelling tot een aantal atleten die in gans hun leven nog nooit voor mij waren geweest. Ik had blijkbaar op een iets te fanatieke manier mijn ongenoegen laten blijken.

Het is fijn om te horen dat ik in het oog wordt gehouden, dat er een “sociale controle” is.

Het was trouwens ook de afspraak met mijn vrouw dat ze een signaal ging geven op het moment dat ik er weer over ging, dit als rem om te vermijden dat ik opnieuw met mijn “bakkes” tegen de muur loop.

 

Soit, de 10 miles is afgelopen. Ik werd 23e in 57’20” volgens de organisatie en 56’52” volgens mijn horloge. Daar ben ik niet ontevreden mee, maar ik had beter verwacht.

De 1e mei loop ik in Gistel de 50km om me te plaatsen voor de IAU finale 50km in Ierland eind augustus en 8 mei loop ik de 6 uur van Steenbergen.

 

Volgende keer…….Wil u even naar Amsterdam naar de studio komen?

Korte verslagen van de gelopen wedstrijden.

 

Marc Papanikitas 

 

 

 

Vorige publicaties :

 

1 Het einde, een nieuw leven

 

Inleiding